Świat złotych liści,
Pochylonych drzewiaście,
Nad człowiekiem wędrownym,
Zatopionym w swojej pustce,
Cień padający na rozbawione kolory,
Spojrzenia dalekie i ciężkie,
Myśli powrotne i zagubione,
Miejsca nierealne i bajeczne,
Słoneczny zapach,
Czas zagubiony.

W pożółkłych płatkach,
Padających w brunatne kałuże,
Nie znajdziesz go,
A może ?
I chwile zaniedbane,
W pośpiesznym dążeniu,
Do jutrzejszego dnia,
Może lepiej tu pozostać,
Gdzie świat oderwany,
Od reszty chwili,
Krąży między potężnymi konarami,
Szukając spokoju,
Wytchnienia w zamarłej chwili,
Czasu zagubionego.

Spokoju nie znajdziesz,
Biedna istoto,
Nigdzie, za wyjątkiem tych miejsc,
Gdzie powracając ukradkiem,
Łzę ronisz słoną,
Padając ona na dębowe liście,
Nie wiele się przyda,
Gdy las zamiera ciszą Zimowa,
Zasypia ciszą zapadają i pustką,
Zapalają światła w oknach,
A zmrok nagle zachodzi zamglony,
I tylko kroki stłumione Wiedźmina,
On też stąd odchodzi....