Budzi się wiosna w koronach drzew,
Wyrywał ją z drzemki ptaszarni śpiew.
Wschodzi  z porankiem radości brzask,
Przemienia gwiazdy w słoneczny wrzask.

Rusz się człowieku, bo szkoda dnia,
Póki się jeszcze żarzy złocista tarcza,
Rusz z postumentów swoje istnienie,
Żyj jak najszybciej - miewaj marzenia!

Wieczorem schodząc po kolorach tęczy,
Zważ ile wart był dzień, co się kończy.
Ogarnij czas miniony kręgami refleksji.
Ile nauki masz z tej niecodziennej lekcji?

Nim wstaniesz rankiem, ze snu doliny,
Wyznacz nowe cele, niech sens mają czyny,
Bo cóż jest warta gonitwa za beztroskim wiatrem?
Sam stwórz dzień jutrzejszy, a zatem...