Odmierza nasze chwile,
Przesuwając złote wskazówki
Po srebrnej tarczy księżyca,
Zdobionej ornamentem ptaków,
Odlatujących w ciemność,
Niepewnych jutra,
Niepewnych drogi,
Niepewnych powrotu.
Strapionych swoim odejściem,
Spłoszonych świstem swoich skrzydeł,
Zastygłych w nieodwracalności,
Pochmurnych w przemijaniu,
Odchodzących w złości.