zbierał drobne cząstki samego siebie,
co rozprysnął się tego zimowego poranka,
kiedy po raz ostani słyszał za drzwiami
kroki odchodzącej pospiesznie nadziei

nigdy nie umiał się z tym pogodzić,
jak mogła zabrać z sobą to wszystko,
lipcowe ciepłe noce przy ognisku
i zimowe wieczory pod starym kocem
 

nie sądził, że mając ciężar własnej wiary
zabierze tą odrobinę, którą miał z sobą
na czarną godzinę, kiedy gasło słońce.