Stanął Mumin nad brzegiem fosy otaczającej zamek, spojrzał w jej krwawą toń i zawładnęło nim to samo uczucie, które poznał kiedyś jego pradziad, głód zabijania. Zrozumiał, że nogi muszą biec, oczy muszą czujnie obserwować, a miecz musi zabijać, takie są ludzkie i takie jest prawo tego lasu. Nogi, które nie biegną nie są nogami, oczy, które nie patrzą nie są oczami, a miecz, który nie zabija nie jest mieczem, ale żywym symbolem minionej świetności.
 Wyjął z plecaka toporek, który równe dobrze nadawał się do porąbania budki dla ptaków, co i do wykarczowania całego lasu drzew...